نظر شما برام مهمه

دیگر توانی برایم نمانده است گویی تمام شده است برایم آنچه شروع شده است به چه سو نگاره می اندازم زمانی که دشمنانم در همه سو هستند ... بیا ای خورشید تابان می خواهم بتابی بر چشمان
پارسا تا بهانه ای داشته باشد برای اینکه چشمانش را ببندد و خنجر های دوستان و دشمنان را تحمل کند بیا ای مهتاب تا بهانه ای بدهی به دستان پارسا تا بخواهد ببیند اما نبیند آنچه که باید ببیند و دیده نشود آنچه که حقیقت است ...! براستی چه سخت و شوم است تنهایی در دیاری که همه لبخند بر روی لب به تو خیره هستند ... از هر سو خنجری روان است و از هر سو تیری بر جانم می افکنند ای دوستان نزنید ؛ ای دوستان نزنید ، ای دوستان نزنید ... من دشمن بسیار دارم تاب خنجر آنان را ندارم چه برسد بر تحمل زخم های از پشت خورده دوستان را ... همه آزاد هستید و التماس می کنم که بخندید ... من خنده های دوستانم را می ستایم ! می پرستم می پرستم می پرستم چهره دوست را چون خورشید پرستان ... بزنید ای دوستان خنجر های زهر آگین خود را بزنید بر قلب بی جان من بزنید اما با لبخند ... این چه شوقی است که در همه حال می خواهم چهره دوستانم خندان باشد ... راستی ؟ تا بحال تنهایی مرا احساس کرده ای ؟ آری تشکیل داده ام خانواده ای از جنس دوستی ها را و لبخند نشاندم بر لبان دوستانم اما خود خنجر خورده آنم .... ای دوست چه حسی داری وقتی بدانی باید سنگ قبر را برای خود سفارش بدهی ؟ بر سنگ قبر خود حک خواهم کرد ای دوست لبخند بزن لبخند بزن لبخند بزن .... جغد شوم می خواند از پایانی انکار ناپذیر و توان پارسا نیست برای مقابله با آن ... ای دوست لبخند بزن که تمام آرزویم لبخند توست ..... میمیرم برای یک لحظه شادمانی تو ... خنجر ها را زهر آگین زده اند تو بخند تا منم هم آخرین چیزی که میبینم چهره شادان دوست باشد..... چه حس زیبایی است پایان وقتی که می دانی همه خوش هستند پایان شیرین است نپندار که پایان تیره است پایان سپید است لبخند بزن ای دوست لبخند بزن ...